Κρυμμένη στη χώρα των Βάσκων, η «κοιλάδα του αλόγου», το γραφικό Θαλδίβαρ, δεν είναι παρά μια από εκείνες τις κουκίδες του χάρτη που φωτίζει ο λαμπερός ήλιος, ευλογώντας τη γόνιμη γη: 3000-3500 χιλιάδες μόνιμοι κάτοικοι, άνθρωποι του μόχθου που καταπιάνονται ως επί το πλείστο με εκείνες τις δουλειές που γίνονται ακόμη με τα χέρια. Ξυπνούν νωρίς και κοιμούνται νωρίς. Εκτιμούν τα απλά. Φιλοσοφία… against modern που δεν ξέρεις αν στην επέβαλλαν ή αν την επιβάλλεις εσύ.
Δεν είναι απαραίτητο να δουν Mega Channel απόψε. Μια προσευχή στην Άγιο Ανδρέα, τον προστάτη τους, ίσως την κάνουν όμως για την «Αλεπού» τους. Για εκείνον που δεκαετίες πια δοξάζει τα χώματα τους, με μια μπάλα. Βγήκε παιδί από το Θαλδίβαρ, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ που απόψε οδηγεί τον Ολυμπιακό εκεί που δεν κατάφερε άλλος κανείς. Δεν μπόρεσε όμως να βγάλει και το Θαλδίβαρ από μέσα του. Το βλέπεις στον δωρικό του τρόπο, το ακούς στην ηρεμία της φωνής του. Και αν έχεις το προνόμιο να γνώρισες κάποια στιγμή τον δον Ερνέστο –που από χθες βράδυ είναι ξανά στα μέρη μας- καταλαβαίνεις πως οι δύο τους, είναι φίλοι καλοί σαράντα χρόνια και βάλε -από την εποχή που σαν ποδοσφαιριστές, στην άσημη Σεστάο, έμαθαν από τον Χαβιέ Ιρουρέτα.
Στις αμέτρητες φωτογραφίες του μπροστά από τους πάγκους, μόλις μια φωτογραφία με γραβάτα, δέκα χρόνια πριν για τις εκατοντάδες με φόρμα και κοντό μανίκι. Δεν παριστάνει τον «ταπεινό», είναι. Σε όλα. Και αυτό είναι που γύρισε το «κουμπί» στον Ολυμπιακό.
«Έχω έναν τρόπο»
Κάποιος που δεν ήθελε να τους αλλάξει άλλους, όπως ο Κάρλος Καρβαλιάλ που σήμερα είναι προσκεκλημένος της ΠΑΕ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Κάποιος που εξ αρχής σκέφτηκε να τους εμπιστευτεί όλους. Που μπήκε στα αποδυτήρια και από την πρώτη μέρα έκανε εξήγηση σε όλους.
«Έχω έναν τρόπο. Σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει. Αν τον ακολουθήσετε, θα δείτε ότι μπορούμε να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο» τους είπε έχοντας το βίντεο ανοιχτό να δείχνει τον βετεράνο Ιβάν Ράκιτιτς μήνες πριν να «τρώει» το γήπεδο στην «αναγέννηση» της Σεβίλλης.
Για να φτάσεις σε έναν ευρωπαϊκό τελικό θέλεις πολλά: Ικανότητα, συνέπεια, τύχη. Για να φτάσεις με ελληνική ομάδα, μια φορά στα πενήντα χρόνια, θα τα χρειαστείς όλα επί δέκα. Έκανε ο Ολυμπιακός την πιο μεγάλη ανατροπή στην Ιστορία των κυπέλλων Ευρώπης με τη Μακάμπι. Απέκλεισε την Φενέρ στα πέναλτι. Μετέτρεψε σε σημείο αναφοράς τον Κωνσταντή Τζολάκη. Πήρε, παίρνει, από τον Βιθέντε Ιμπόρα, τον Στέφαν Γιόβετιτς, τον Κίνι ακόμη και από τον Ελ Αραμπί. Αυτό που έφτιαξε όμως -και τελικά αυτό που του προσφέρει απόψε το ματς της ζωής του- είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης ενός σοβαρού και καλού επαγγελματία. Ρίξτε μια ματιά στις δηλώσεις των ημερών.
Μέλι στάζουν ο Ποντένσε, ο Φορτούνης, ο Ελ Κααμπί, ο Ρέτσος, ο Τσικίνιο και οι άλλοι. «Τι άλλαξε» τους ρωτούν, «ο προπονητής» απαντούν. Εκείνος που τους έδωσε να καταλάβουν ότι πιστεύοντας στους εαυτούς τους, όλα μπορεί να συμβούν. Ο ίδιος που πέρσι στο Europa League νίκησε στα νοκ άουτ τον Τεν Χάαγκ, τον Αλέγκρι, τον Μουρίνιο και φέτος στο Conference τον καλό του φίλο Έμερι.
Αν έχει απόψε και για τον Βιτσέντζο Ιταλιάνο; Η μεγαλύτερη ανοησία πριν από τελικούς είναι εκείνες οι κλισέ προβλέψεις για μάτια που γυαλίζουν και αυτούς «που το θέλουν πιο πολύ». Στον Ρέντη οι συνήθειες δεν άλλαξαν. Η βολική και χρήσιμη ρουτίνα. Ούτε πολλά λόγια, ούτε υπερβολές. Μια έμπρακτη απόδειξη πως πρώτος ο προπονητής συνεχίζει να πιστεύει και στα πρόσωπα και στον τρόπο που το γκρουπ έφτασε ως εδώ. Εμπιστοσύνη, καλή προπόνηση, πληροφορία. Απλά. Ποδόσφαιρο του Θαλδίβαρ. Πειραιώτικο. Κάνει τη δουλειά μήνες τώρα. Μακάρι να το κάνει και απόψε…
