Η Άννα Μενενάκου μιλάει για τις κρίσεις πανικού και την καθημερινότητά της

Η Άννα Μενενάκου, σε μια σπάνια συνέντευξή της, αποκαλύπτει πτυχές της ζωής της και της επαγγελματικής της πορείας, τις οποίες δεν γνωρίζαμε. Στην συνέντευξή της, αναφέρεται στο πώς η καθημερινότητά της είναι αρκετά ήσυχη και γεμάτη από απλές απολαύσεις, όπως ο καφές το πρωί και μια βόλτα στη φύση.

Όπως η ίδια δηλώνει, δεν είναι άνθρωπος της υπερβολής ή της φασαρίας. Το να διατηρεί μια ισορροπία στη ζωή της είναι πολύ σημαντικό, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις ψυχικά και σωματικά απαιτητικές συνθήκες της δουλειάς της. Η άσκηση έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς της και την βοηθά όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. «Είναι η στιγμή που αδειάζω, που «καθαρίζω» από το στρες και τις σκέψεις», προσθέτει, εκφράζοντας τη σημασία της κίνησης για εκείνη.

Η ανάγκη για ηρεμία

Πρώτιστη ανάγκη της είναι η σιωπή, κάτι που μπορεί να ακούγεται παράξενο για κάποιον που ζει σε έναν κόσμο γεμάτο φωνές και ρυθμούς. Η Άννα αποφορτίζεται μέσα από ήσυχα απογεύματα στο σπίτι, βόλτες χωρίς μουσική και παρατήρηση του κόσμου γύρω της. Για την ίδια, η άσκηση είναι και πάλι καθοριστική, καθώς η κίνηση του σώματος επιτρέπει στο μυαλό να αδειάσει. Επίσης, η ανάγνωση βιβλίων αποτελεί μια «διακόπτη», δίνοντάς της τη δυνατότητα να αποδράσει από την ένταση της καθημερινότητας.

Αναφέρεται επίσης στους φίλους της, οι οποίοι της προσφέρουν την υποστήριξη που χρειάζεται, μοιραζόμενοι ευχάριστες στιγμές. «Αυτές οι απλές στιγμές είναι που με επαναφέρουν στον εαυτό μου», λέει, επισημαίνοντας τη σημασία της συντροφικότητας στη ζωή της.

Δημόσια παραδοχή για τις κρίσεις πανικού

Η Άννα έχει μιλήσει ανοιχτά για τις κρίσεις πανικού, ένα ζήτημα που απασχολεί πλέον πολλούς ανθρώπους. Εξηγεί πως η περίοδος αυτή ήταν δύσκολη, καθώς αντιλήφθηκε ότι το σώμα της προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί της, αλλά εκείνη δεν του έδινε τη δέουσα προσοχή. Οι κρίσεις πανικού θεωρήθηκαν από εκείνη ως «ξυπνητήρια», που την προειδοποιούσαν για την ανάγκη να φροντίσει τον εαυτό της.

«Με βοήθησε πολύ η αναγνώριση και το να παραδεχτώ ότι κάτι δεν πάει καλά», αναφέρει. Σε αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας έπαιξε ρόλο η ψυχοθεραπεία και η στήριξη αγαπημένων προσώπων. Ταυτόχρονα, ανέλαβε την ευθύνη να θέσει όρια, να ακούει το σώμα της και να μην πιέζει τον εαυτό της να αντέχει συνεχώς. «Δεν θα πω ότι οι κρίσεις εξαφανίζονται ως διά μαγείας, αλλά όταν μάθεις να τις καταλαβαίνεις, παύουν να σε τρομάζουν», προσθέτει, τονίζοντας τη σημαντικότητα αυτής της διαδικασίας.

Τέλος, εξεφράζει την επιθυμία να μοιραστεί τις εμπειρίες της, με την ελπίδα ότι αν κάποιος νιώσει λιγότερο μόνος μέσα από αυτά που λέει, θα είναι μια νίκη.