Έλληνες Ντράμερ και η Ταινία “Whiplash”

Ο ιατρικός όρος “whiplash” αναφέρεται στον τραυματισμό του αυχενικού συστήματος που προκαλείται από βίαιη, παλινδρομική κίνηση. Παράλληλα, το “Whiplash” αποτελεί και τη σύνθεση του σαξοφωνίστα και συνθέτη της jazz, Hank Levy (1927 – 2001), με θραύσματα της οποίας να ακούγονται στη μουσική επένδυση της ομότιτλης ταινίας. Ως τίτλος, χρησιμεύει και ως λογοπαίγνιο που αποτυπώνει τις ακραίες μεθόδους διδασκαλίας του καθηγητή Terence Fletcher.

Με πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ και τελικά τρία χρυσά αγαλματίδια, αυτή η ταινία δεν είναι μόνο προϊόν επιτυχίας αλλά και φορέας σοβαρών προβληματισμών γύρω από την τέχνη και την αξία της. Ο J.K. Simmons κέρδισε το βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου, ενώ το μιξάζ και το μοντάζ της ταινίας αναγνωρίστηκαν με ξεχωριστά βραβεία. Αυτή η αναγνώριση, μαζί με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Sundance, την καθιστούν σημείο αναφοράς για το κοινό.

Μια Ιστορία Φιλοδοξίας και Προκλήσεων

Η ιστορία διαδραματίζεται γύρω από τον Andrew Neyman, καθοδηγούμενο από τον Terence Fletcher, έναν από τους πιο απαιτητικούς και τελειομανείς μαέστρους της τζαζ. Ο Andrew, 28 ετών, είναι φιλόδοξος ντράμερ σε μία από τις καλύτερες μουσικές σχολές της Αμερικής. Η ταινία αναδεικνύει κύρια ερωτήματα όπως: «Υπάρχουν όρια στην αναζήτηση της τέλειας ερμηνείας;». Αυτές οι ανοιχτές συζητήσεις γύρω από τις παιδαγωγικές μεθόδους και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι επαγγελματίες μουσικοί, ενεργοποιούνται από την πλοκή και τις προκλήσεις που βιώνουν οι χαρακτήρες.

Συζητήσαμε με αρκετούς από τους καλύτερους Έλληνες ντράμερ ώστε να κατανοήσουμε τις απόψεις και τις εμπειρίες τους σχετικά με την ταινία. Οι απαντήσεις τους αποκαλύπτουν ποικιλία απόψεων και προσωπικών βιωμάτων, ενσωματώνοντας τη φιλοσοφία αλλά και τις δυσκολίες της μουσικής εκπαίδευσης.

Απόψεις Ελλήνων Ντράμερ για την Ταινία

Μάκης Γιούλης: Ο διάσημος ντράμερ σχολιάζει ότι η ταινία είναι υπερβολική, υποστηρίζοντας ότι η μουσική είναι τέχνη και όχι αγώνας. Αναφέρει ότι η μέθοδος διδασκαλίας του Fletcher δεν θα βοηθούσε πραγματικά έναν μαθητή να κυνηγήσει τα όνειρά του. Δίνει έμφαση στην ανάγκη για υπομονή, επιμονή, και σωστή τεχνική, επισημαίνοντας ότι ο τραυματισμός δεν είναι αποτέλεσμα της καλής τεχνικής αλλά των λανθασμένων μεθόδων.

Τόλης Τολέας: Διαφωνεί με τις υπερβολικές μεθόδους του Fletcher και παρόλο που αναγνωρίζει την ανάγκη για σκληρή δουλειά, πιστεύει ότι η διδασκαλία πρέπει να προάγει την αγάπη για την τέχνη και όχι την πίεση μέσω της βίας.

Αλέξης Σταυρόπουλος: Εξηγεί ότι η ταινία αναδεικνύει τις σχέσεις δασκάλου-μαθητή, με αναφορές στην ανάγκη προσωπικής δέσμευσης και αγάπης για τη μουσική. Θεωρεί ότι η βιαιότητα δεν είναι ο σωστός τρόπος διδασκαλίας.

Νίκος Ζούρας: Πρόσθεσε ότι η σωστή διδασκαλία της μουσικής απαιτεί μέθοδο και πρόγραμμα, με βασική αρχή ότι η μουσική είναι τέχνη και όχι αγώνας δρόμου.

Γιώργος Νίκας: Επικεντρώθηκε στο ότι η μουσική εκπαίδευση απαιτεί ευαισθησία και κατανόηση ανάμεσα στους μαθητές και τους δασκάλους, με την υπογράμμιση ότι η βιαιότητα στερείται κάθε ουσίας στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Οι απόψεις αυτές αποδεικνύουν την ποικιλία των εμπειριών και φιλοσοφιών γύρω από τη διδασκαλία της μουσικής, καθώς και τη δύναμη που έχει η τέχνη να ανακινεί σημαντικά ζητήματα για τους καλλιτέχνες. Η ταινία “Whiplash”, λοιπόν, γίνεται αφορμή για να αναρωτηθεί κανείς όχι μόνο για τις ακραίες πρακτικές εκπαιδευτικών μεθόδων, αλλά και για τη βαθύτερη σχέση που έχουν οι μουσικοί με την τέχνη τους.