Η ιστορία αυτή ανατρέχει σε ένα πολύ παλιό καβγά, αλλά παραμένει επίκαιρη. Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ «μεσάζοντας» νιώθω. Μου την έχει περιγράψει ο χαμένος πλέον φίλος και φανατικός ροκάς, Τάκης ο Καραμούζης, του οποίου το επώνυμο αντήχε μελωδικά, αλλά «έγερνε» περισσότερο προς τη soul. Θυμάμαι τις ιστορίες του για τις αλλαγές τμημάτων στο γυμνάσιο, όπου δήλωνε το όνομά του στις καθηγήτριες και σπανίως παρακολουθούσε. Έτυχε μάλιστα να μπει σε κάποιο τμήμα που έγιναν εξετάσεις αγγλικών και η καθηγήτρια αναρωτιόταν: «Πού είναι αυτός ο Καραμούζης;». Ήταν ο ορισμός του «φάντασμα»!

Η ιστορία που σας μεταφέρω δεν αφορά τα σχολεία, αλλά τη μουσική της δεκαετίας του ’70. Στην πραγματικότητα, η μουσική τότε είχε μια τελείως διαφορετική εμφάνιση σε σχέση με σήμερα. Πώς; Με αφοσίωση. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε αυτή την προσέγγιση, καθώς αν την αγνοήσουμε, θα καταλήξουμε σε ένα κατανοητό παράλληλο σύμπαν όπως κάποιοι στίχοι των Steely Dan. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο χρόνος έχει τη μαγική ικανότητα να λειαίνει τις γωνίες και να κάνει παλιά προβλήματα να φαίνονται γελοία.

Η Πολεμική Μεταξύ Ροκάδων και Disco

Η αντιπαράθεση μεταξύ ροκάδων και λάτρεις της disco είχε ως αφετηρία μία ιδανική διαμάχη, χωρίς φυσικό νικητή. Στα σχολεία εκείνης της εποχής, τα μουσικά φρονήματα αποτελούσαν συχνά την αφορμή για σφοδρές αντιπαραθέσεις. Αυτή η «παράξενη» αντιπαλότητα εξηγείται εύκολα, αν αναλογιστείτε ότι τότε η μουσική ακουγόταν με έναν μοναδικό και γεμάτο πάθος τρόπο. Ο ροκάς αναζητούσε τη βαθύτερη σύνδεση στη μουσική και την κουλτούρα, κάτι που δεν αρκούσε να επιτευχθεί μέσω μίας ευχάριστης μελωδίας.

Και τότε, ήρθε η disco, γεμάτη ενέργεια και χρώματα, πυροδοτώντας την αντίδραση των ροκάδων. Η disco δεν ήταν απλά μια μουσική τάση: αντιπροσώπευσε έναν νέο τρόπο ζωής, καθώς η μουσική της έφερε τη διασκέδαση και το χορό στην πρώτη θέση. Πώς, λοιπόν, να πειστεί ένας περήφανος Έλληνας ροκάς να χορέψει στους ρυθμούς της disco; H αντίσταση ήταν σφοδρή. Κάθε πλευρά είχε τους υποστηρικτές της και οι ροκάδες πίστευαν ότι η disco είναι μια μουσική για τη χαρά και τη «βαθιά» ζωή.

Η Συνέντευξη του Nile Rodgers και η Πολωμένη Διάσταση

Ο Nile Rodgers, στηριζόμενος στην αυθεντική του προσέγγιση, δήλωσε πολλές φορές ότι η μουσική του στοχεύει μόνο να προσφέρει χαρά και διασκέδαση. Η φράση του «Εμείς δεν θέλουμε να προβληματίσουμε κανέναν με τη μουσική μας», προκάλεσε αναταράξεις ανάμεσα στους ροκάδες, οι οποίοι θεωρούσαν τη διαδικασία της μουσικής πιο «βαθιά» και αναγκαία για την κοινωνία τους. Η πόλωση μεταξύ ροκάδων και disco λάτρεις προσδιόρισε μια διαφορετική στάση ζωής, όπου οι ροκάδες αναζητούσαν πνευματική σύνδεση μέσα από τη μουσική τους.

Στην πλειοψηφία τους, οι ροκάδες ήταν εκλεκτικοί και δεν μπορούσαν να βρουν κοινό παρανομαστή με τους disco lovers, οι οποίοι, σύμφωνα με τη γνώμη τους, αρκούνταν μόνο σε ανέξοδες μελωδίες. Ωστόσο, όπως συμβαίνει συχνά, η πραγματικότητα είχε την ικανότητα να «θολώνει» το κριτικό τους πρίσμα, καθώς δεν αποκλείονταν οι ενορχηστρωμένες αντιφάσεις που προέρχονταν από τις δύο πλευρές.

Η Εξέλιξη της Disco

Στη δεκαετία του ’80, η δισκογραφία άλλαξε και το disco άρχισε να εξελίσσεται. Η νέα γενιά ροκάδων που αναδυόταν δεν είχε τις προγενέστερες προκαταλήψεις για τη disco μουσική. Αντιθέτως, πολλές φορές τα κορίτσια γοητεύονταν από τις ντισκοτέκ, και οι ροκάδες αναγκάζονταν να προσαρμοστούν αν ήθελαν να κερδίσουν την προσοχή τους. Ο αγώνας για την επιβίωση στο χώρο της διασκέδασης παρουσίαζε προκλήσεις που απαιτούσαν ευλυγισία και προσαρμοστικότητα. Η disco προσέφερε μία νέα ατμόσφαιρα, γεμάτη από χορούς και ενορχηστρώσεις που δεν μπορούσαν να αγνοηθούν.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, πολλοί ροκάδες αναγνώρισαν ότι όσα θεωρούσαν παλιά ότι ήταν «χαζοχαρούμενα» μυγάκια, τελικά είχαν τη δική τους αξία. Η disco δεν ήταν μόνο μια απόλυτη τάση, αλλά υπήρχε μια ομορφιά και μια ικανότητα να ενώνει τους ανθρώπους μέσω της μουσικής. Τα hit της disco αποδείχθηκαν ανθεκτικά στο χρόνο και οι ροκάδες άρχισαν σιγά-σιγά να τα αποδέχονται, mostrando una apertura de mente que no existía anteriormente.

Ο Ροκ Φιλικός Δεκάλογος

Ακολουθεί ο ροκ φιλικός δεκάλογος που αναδεικνύει τη διαχρονικότητα της disco και τη μοναδική της σχέση με τους ροκάδες.

1. Get Up (I Feel Like Being A) Sex Machine – James Brown

2. Rapper’s Delight – Sugarhill Gang

3. White Lines (Don’t Do It) – Grandmaster Flash

4. Play That Funky Music – Wild Cherry

5. Funky Town – Lipps Inc.

Κλείνοντας, η μουσική δεν είναι μόνο μια σύνθεση ήχων, αλλά ένα μέσο που μπορεί να ενώνει τις γενιές και τις υποκουλτούρες, με τον καλύτερο τρόπο, ενσωματώνοντας την επαναστατική φύση της μουσικής σε κάθε εποχή.