Η Λογική Σκέψη Συναντά τα Συναισθήματα στην Αυτοσχέδια Δημιουργία

«Το χρώμα είναι το πλήκτρο, το μάτι είναι το σφυρί. Η ψυχή είναι το πιάνο με τις πολλές χορδές. Ο καλλιτέχνης είναι το χέρι που κάνει μέσω του ενός ή του άλλου πλήκτρου την ανθρώπινη ψυχή να δονείται», ανέφερε ο συναισθητής ζωγράφος Βασίλι Καντίνσκυ το 1912, στηριζόμενος στη θεωρία της ενοποίησης των αισθήσεων και της αλληλεπίδρασης μεταξύ μουσικής και ζωγραφικής (Το πνευματικό στην τέχνη: Νεφέλη: 1981).

Στην ψηφιακή εποχή που διανύουμε, ανακύπτει το ερώτημα αν μπορεί να γίνει λόγος για ενοποίηση των αισθήσεων στην αφηρημένη ζωγραφική. Στο έργο του Ηλία Βασιλού, το οποίο παρουσιάζεται στην ατομική έκθεση Flows, καταγράφονται νέες ερμηνείες σχετικά με τον ήχο του χρώματος και τη σύνθεση τους.

Η αυστηρή δομή των γεωμετρικών μοτίβων, που σχηματίζονται μέσω πολύπλοκων πλεγμάτων και αποτελούν τις γερές βάσεις της λογικής σκέψης, μαλακώνει από μια πλημμύρα χρωματικών πεδίων, τα οποία φέρνουν στο προσκήνιο έντονα συναισθήματα και χαρακτηρίζονται από μια επαναλαμβανόμενη ρυθμικότητα που δημιουργεί έναν διαρκή παλμό. Εάν σκεφτούμε τις παρτιτούρες της ηλεκτρονικής μουσικής, μπορούμε να εντοπίσουμε αντίστοιχες κυματομορφές που αναδύονται από σπρέι και ελαιοχρώματα, απλώνονται δεξιοτεχνικά στο καμβά και στις ξύλινες επιφάνειες. Ο στατικός χαρακτήρας του χρώματος συγκρίνεται με κίνηση που προσδίδουν οι κυματοειδείς ή οι διαγώνιες γραμμές, οι οποίες στοχεύουν στη δημιουργία μιας οπτικής αποτύπωσης του ήχου και του χρόνου.

Οι κυματομορφές αυτές, σε κάποιες στιγμές, φαίνεται να ασφυκτιούν μέσα στο στενό περιθώριο της ύλης, ενώ σε άλλες μοιάζουν να επεκτείνονται στο άπειρο, όπως μαθηματικές ακολουθίες. Ο αριθμός των στοιχείων που ορίζουν τη δομή τους μπορεί να είναι πεπερασμένος ή και να τείνει προς το άπειρο. Κλείνοντας εν μέρει τα μάτια μας, μεταξύ ζωγραφικής ψευδαίσθησης και πραγματικότητας, μπορούμε να διακρίνουμε, μέσα στην αναλογική εικόνα, ψηφιακά συστήματα, όπως ο δυαδικός κώδικας της υπολογιστικής γλώσσας που αποτελείται από το μηδέν και το ένα (0 και 1), μορφές αριθμητικών δεδομένων που σχετίζονται με τον ευρύτερο κόσμο.

Η ψευδαίσθηση της κίνησης εντός του καμβά μέσω των κυματομορφών, σε συνδυασμό με τη συνεχή επαναληπτικότητα των στοιχείων και των μονάδων, δημιουργεί μία αδιάκοπη ροή με πολλαπλές εκφάνσεις. Αυτή η ροή πληροφοριών ανταγωνίζεται την κίνηση των μαθηματικών ακολουθιών, αναπαριστά μια διαρκή ροή σε έναν δυνητικό ψηφιακό χώρο και εξελίσσεται σε ηχητική.

Η συμπαγής δομή του έργου διασπάται, διακόπτεται και ανασυγκροτείται σε ένα ενιαίο σύνολο, ως αποτέλεσμα της επαναληπτικής χειρονομιακής γραφής και της συνολικής καλλιτεχνικής πρακτικής του καλλιτέχνη. Μέσω της σύζευξης ήχου, χρώματος και χρόνου, υπερβαίνει τα όρια των αισθήσεων, προσφέροντας μια καθολική ερμηνεία του εικαστικού σύμπαντος.

-Σοφία Χρυσαφοπούλου
Ιστορικός τέχνης, Κοινωνική ανθρωπολόγος