Ο παραγνωρισμένος κύριος Tony Martin

Η παρούσα στήλη δεν είναι μια τυπική μόνιμη στήλη. Αντιθέτως, πρόκειται για μία γρήγορη καταγραφή σκέψεων και απόψεων του γράφοντα σχετικά με τα τρέχοντα ή και παρελθοντικά μουσικά δρώμενα. Άλλοτε με μια δόση χιούμορ και άλλοτε με απόλυτη σοβαρότητα, η ουσία αυτού του άρθρου εκφράζει τη γοητεία των «μεγάλων ωρών» που αφιερώνονται σε σκέψεις και συζητήσεις γύρω από τη μουσική, ανάμεσα σε μπύρες και φίλους. Ο τίτλος της, δανεισμένος από το ομότιτλο τραγούδι των Diamond Head, “In The Heat Of The Night”, αναδεικνύει τη μαγεία και τις αναμνήσεις από τις βραδιές αυτές.

Με αφορμή την επέτειο ενός συγκεκριμένου άλμπουμ, το οποίο δεν είναι ούτε το καλύτερο ούτε το πιο αγαπημένο στην ιστορία μιας μεγάλης μπάντας, έρχεται στο προσκήνιο η ανάγκη να μιλήσουμε για αγαπημένες μπάντες, ακόμα και αν υπάρχει μία μικρή ή μεγαλύτερη καθυστέρηση. Γιατί να αναφερόμαστε σε μια τέτοια επέτειο, όταν υπάρχει ήδη μία σημαντική κυκλοφορία με άμεση σύνδεση με αποτυχημένες περιόδους της μπάντας; Πόσο μάλλον όταν η κυκλοφορία αυτή επισκιάζεται από την επέτειο ενός θρυλικού άλμπουμ που προσελκύει όλα τα βλέμματα;

Η Ιστορία των Black Sabbath και το “Headless Cross”

Όταν η συζήτηση στρέφεται στους Black Sabbath και στο άλμπουμ “Headless Cross“, οι λόγοι γίνονται αμέσως προφανείς, τουλάχιστον για όσους πιστεύουν ότι η περίοδος του Tony Martin στη μπάντα προσφέρει δίσκους που είναι αναγνωρίσιμοι αλλά παραγνωρισμένοι στην ευρύτερη κοινότητα. Ενώ το “Heaven And Hell”, που κυκλοφόρησε στις 25 Απριλίου, θεωρείται κορυφαίο, το “Headless Cross” φαίνεται να είναι το μικρότερο αδερφάκι αυτού. Ένας δίσκος που επαναφέρει πολλές από τις επιρροές της εποχής εκείνης, ξαναφέροντας στο προσκήνιο τη σπουδαία φωνητική ερμηνεία ενός εξαιρετικού τραγουδιστή, με σαφώς μικρότερη βαρύτητα παρουσίας σε σχέση με τους προκατόχους του.

Αυτή την εβδομάδα, η στήλη θα επιχειρήσει ένα γρήγορο flashback στην εποχή εκείνη, εστιάζοντας στο δέκατο τέταρτο άλμπουμ των Black Sabbath και αποδίδοντας φόρο τιμής σε αυτόν τον παραγνωρισμένο δίσκο και τον εξίσου δοκιμασμένο τραγουδιστή του.

Η Δύσκολη Περίοδος του Late ’80s

Η ιστορία των Black Sabbath κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 χαρακτηρίζεται από δυσκολίες. Η μπάντα λειτουργούσε περισσότερο ως προσωπικό project του Tony Iommi, με συνεχείς αλλαγές στα μέλη της. Το “Seventh Star” παρουσιάζεται σχεδόν ως ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Iommi, όμως τα προβλήματα ακολουθούν το “Eternal Idol”. Το τελευταίο, παρά τις προσδοκίες, αποδείχτηκε δύσκολο στην κυκλοφορία του, αφού ο αρχικός του τραγουδιστής, ο εκλιπών Ray Gillen, αποφάσισε να αποχωρήσει πριν από την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου.

Η αποχώρηση αυτή, αν και έχει πολλές ερμηνείες, φαίνεται ότι σχετίζεται με την προσωπική του κατάσταση και την αναζήτησή του για καλύτερες ευκαιρίες στην καριέρα του, όπως το supergroup Blue Murder. Στη συνέχεια, ο Antony Philip Harford, πιο γνωστός σήμερα ως Tony Martin, ανέλαβε τον ρόλο του τραγουδιστή, χωρίς προηγούμενη εμπειρία αντίστοιχου βεληνεκούς.

Οι Δυνατότητες του Tony Martin

Ο Tony Martin κατάφερε να εντυπωσιάσει από την πρώτη του εμφάνιση σχεδόν ερμηνεύοντας τις φωνητικές γραμμές του Ray Gillen. Έτσι, δοκιμάστηκε και σε συναυλίες σε αγορές που ήταν μέχρι τότε εξαιρετικά δύσκολες. Παρά την εμπορική αποτυχία του εγχειρήματος, ο Iommi διατήρησε τον Martin λόγω της παρέμβασης του drummer Cozy Powell, γεγονός που αποδείχθηκε κομβικό για την πορεία της μπάντας.

Το “Headless Cross” αποτελεί τον δίσκο μέσα από τον οποίο ο Tony Martin δείχνει το πλήρες εύρος των φωνητικών του ικανοτήτων. Με επιβλητική και επική φωνή, συγκρίσιμη με εκείνες του Ronnie James Dio και του David Coverdale, άνοιξε νέους δρόμους για τον δίσκο και για την ίδια τη μπάντα, καθιστώντας τον τον δεύτερο μακροχρόνιο τραγουδιστή των Black Sabbath.

Στίχοι και Δημιουργική Ποικιλία

Η στήλη των στίχων του άλμπουμ αποκαλύπτει την ευφάνταστη, αν και νεανική γραφή του Martin, με τη δημοφιλή «παρερμηνεία» ότι οι Black Sabbath φέρνουν πάντα σκοτεινές και μοχθηρές θεματολογίες. Στο “Headless Cross”, ο Martin συνδυάζει τη θεατρικότητα και την ατμόσφαιρα των ’80s, δημιουργώντας έναν δίσκο που είναι πιστός στις επιταγές της εποχής του, χωρίς να χάνει την ποιότητά του.

Το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το ομότιτλο, έχει γίνει γνωστό, όμως πραγματικά αξέχαστα είναι τα “When Death Calls” και “Nightwing”, που δείχνουν την ατμοσφαιρική πλευρά του δίσκου. Νέα κομμάτια όπως το “Devil And Daughter” ακολουθούν τον δρόμο των hits της εποχής, ενώ το “Call Of The Wild” και το “Kill In The Spirit World” αποδεικνύουν τις δημιουργικές δυνατότητες του συγκροτήματος.

Η περίοδος του Tony Martin στους Black Sabbath διακρίνεται για την ατμοσφαιρικότητά της, γεγονός που οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στα πλήκτρα του Geoff Nicholls. Ο Martin, με τη φωνή του, και οι υπόλοιποι μουσικοί συνέθεσαν ένα πολυδιάστατο μουσικό υλικό, παρά τις προκλήσεις που συνάντησε το συγκρότημα εκείνη την εποχή.

Παρά τις μεγάλες προσπάθειες, η Αμερική αγνόησε αυτή τη νέα αρχή της μπάντας και ο Iommi συνέχισε να αναδιοργανώνει την ομάδα. Ωστόσο, η Ευρώπη και οι άλλες αγορές διατήρησαν την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Τελικά, η συνεργασία των δύο Τόνυ δεν έγινε πλήρως αποδεκτή από το ευρύ κοινό, παρά το γεγονός ότι απέκτησαν έναν πιστό πυρήνα οπαδών. Δισκογραφίες όπως το “Headless Cross” και το “Tyr” παραμένουν ανεκτίμητες, χωρίς να ζηλεύουν τίποτα από τ’ αριστουργήματα της μπάντας. Με 32 χρόνια να έχουν περάσει από την κυκλοφορία του “Headless Cross” και εν αναμονή των μελλοντικών επανεκδόσεων της περιόδου του Tony Martin, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξανακούσουμε αυτόν τον εμβληματικό δίσκο, είτε για πολλοστή φορά είτε για πρώτη φορά.