Οι Σημειώσεις του Κωνσταντίνου Παπασωτηρόπουλου για το «Δίπτυχο»

Στο παρόν κείμενο, αναλύονται οι σκέψεις και οι εντυπώσεις του καλλιτέχνη σχετικά με την performance του έργου «Δίπτυχο», εστιάζοντας σε θέματα όπως η ελευθερία της έκφρασης και οι σημαντικές ψυχικές και σωματικές εμπειρίες που βιώνει κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δημιουργίας. Αρχικά, η εντύπωση από το περιβάλλον συνιστά τα πρώτα βήματα στην καλλιτεχνική διεργασία.

1.2.25 [Ελευθερία] περιγράφει την κινητικότητα του σώματος, καθώς το χέρι ανοίγει το δάσος με μια αίσθηση παύσης, την οποία ακολουθούν ερωτήματα για την εξέλιξη της κίνησης. Ο καλλιτέχνης διερευνά την αναπνοή, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για έναν χώρο που να ενεργοποιεί τη φαντασία και να συμβάλλει στην καλλιτεχνική διαδικασία. Η αναπνοή προσανατολίζεται προς τον τελευταίο θεατή, δημιουργώντας μια αίσθηση ένωσης που επηρεάζει την αντίληψη του έργου.

1.2.25 [Κωνσταντίνος]: Περιγράφει την αίσθηση της ελευθερίας μέσω του ανοίγματος των χεριών και της αίσθησης του πετάγματος. Ερωτήματα ανακύπτουν για την επαφή με το έδαφος και την αίσθηση της μάθησης κατά την κίνηση. Μέσω παρατηρήσεων για τη γλώσσα και την αντίληψη, γίνεται αναφορά στην εσωτερική πορεία και στις αλλαγές που προκύπτουν από τη μοναξιά και τη σιωπή.

Το καλλιτεχνικό αυτό έργο περιλαμβάνει ποικιλία χρωματικών επιλογών και μορφών που αναποδογυρίζουν τις προσδοκίες του θεατή. Ανοίγοντας την παράδοση των χρωμάτων, οι παρατηρήσεις εκφράζουν την αλληλοσύνδεση μεταξύ των παραισθήσεων που συνδέονται με διαφορετικούς καλλιτέχνες, όπως ο Βαν Γκογκ και οι αναχωρητές που άλλοτε ζούσαν σε απομόνωση. Αυτές οι παραλληλίες ενισχύουν την κατανόηση της αναζήτησης της πνευματικής διαδρομής μέσα από την τέχνη.

Στον πυρήνα της δημιουργικής διαδικασίας, η έννοια της συνείδησης και του χρόνου τίθενται ως καίρια ερωτήματα. Πόσο επηρεάζει η μνήμη και η ενσυναίσθηση την κίνηση και τη δραστηριότητα του καλλιτέχνη; Στο σημείο αυτό, η αναφορά στον χρόνο προδιαθέτει τη σκέψη της αλληλεπίδρασης μεταξύ του σώματος και της ύπαρξης, ενισχύοντας την ανάγκη για ευαισθησία στην κίνηση και τη σιωπή.

Ο καλλιτέχνης καλεί τους θεατές να είναι προσεκτικοί με τα βήματα τους, ενθαρρύνοντάς τους να αναγνωρίσουν τη σημασία της ψυχικής κατάστασης που δημιουργείται κατά τη διάρκεια της παρατήρησης. Η ανάγκη για αποδοχή και κατανόηση της προσωπικής πορείας καθίσταται διακριτή.

Στη συνέχεια, ο Κωνσταντίνος εκφράζει την εντύπωση του από την εμπειρία της μοναξιάς και της συντροφιάς της. «Στην μοναξιά δεν είμαι μόνος, αλλά μαζί με τη μοναξιά», αναδεικνύει την ουσία της αναζήτησης για συνεχή εξερεύνηση και αυτογνωσία μέσω της τέχνης. Η προσωπική εμπειρία του καθενός αποκαλύπτει το βάθος της αναζήτησης και της προσφοράς που έρχεται και φεύγει μέσα από την τέχνη.

Ο καλλιτέχνης ολοκληρώνει τις σημειώσεις του με αναφορές στους φίλους και τις σχέσεις που επηρεάζουν την καλλιτεχνική του διαδρομή, δηλώνοντας την ανάγκη για συνεργασία και τεχνογνωσία. Η παρατήρηση ότι «η όραση αυξάνεται σε τέλεια αναλογία προς την τύφλωση» αποτυπώνει την αντίληψη πως οι περιορισμοί οδηγούν σε μια βαθύτερη κατανόηση και ανακάλυψη.

Η σημερινή εμπειρία της performer αναδεικνύει τις πολλαπλές διαστάσεις της τέχνης και τη συνεχή εξέλιξη της. Οι σημειώσεις αυτές προσφέρουν μια ματιά μέσα από την οπτική γωνία ενός δημιουργού που αναζητά την αλήθεια των συναισθημάτων και τον τρόπο που αυτά εκφράζονται μέσα από το καλλιτεχνικό έργο.

Στα θραύσματα της δημιουργίας, αναπτύσσεται μια μαγευτική σχέση με το κοινό, προσκαλώντας κάθε θεατή να συμμετάσχει σε αυτή την έντονα προσωπική αλλά και συλλογική εμπειρία.