Φωτεινή Σταματελοπούλου: Η Οργή και η Καλλιτεχνική Έκφραση

Η Φωτεινή Σταματελοπούλου επανέρχεται στη Στέγη με το αποκαλυπτικό χορογραφικό έργο “NEAR MISSES”, ακολουθώντας την επιτυχία του “optimal soft”. Η περφόρμανς αυτή αναδεικνύει την αντίσταση, το χάος και την επιμονή, διερευνώντας τη σχέση του σώματος ως πεδίο σύγκρουσης. Η Σταματελοπούλου εμβαθύνει σε προσωπικές και συλλογικές εμπειρίες γύρω από την ασθένεια του σώματος, τη μεταμόρφωση και την αποτυχία, μέσα από μια σειρά σωματικών και ήχων δράσεων που εναλλάσσονται δυναμικά.

Η Δέσποινα Σανιδά-Κρεζία συμμετέχει ως περφόρμερ, αρχικά εντάσσοντας τις προσωπικές της εμπειρίες στη θεατρική αφήγηση αυτή. Η συνεργασία με τους Δημήτρη Ταμπάκη και Πάνο Αλεξιάδη προσφέρει μια μοναδική καλλιτεχνική πρόταση, η οποία ενορχηστρώνεται με την αλληλεπίδραση ήχου, κίνησης και εικαστικών στοιχείων.

Η Δημιουργία του “NEAR MISSES”

Η σύλληψη του έργου “NEAR MISSES” συνδιαλέγεται με την προσωπική και συλλογική εμπειρία, μέσω ενός «αρχείου προσπαθειών» που επιδιώκει να συλλάβει τις προκλήσεις που βιώνει η δημιουργός. Στο τέλος του 2022, η Φωτεινή μοιράστηκε για πρώτη φορά την ιδέα, θέλοντας να διερευνήσει νέους τρόπους της σχέσης με το σώμα και τη γραφή. Οι προσωπικές της δυσκολίες εν τέλει μετατρέπονται σε ένα «αρχείο» συλλογικών βιωμάτων με στοιχεία που συνδέονται με την ασφάλεια, την προστασία και τις ατυχίες.

Η σκηνοθεσία αυτού του «φορέσιμου αρχείου» εστιάζει στην αλληλεπίδραση του κοινού με τη δράση. Σκοπός της είναι η δημιουργία ενός χώρου χωρίς καθορισμένο χρόνο και ταυτότητα, επιτρέποντας στον θεατή να συμμετάσχει ενεργά στο έργο.

Σχέσεις και Υποβολές

Η σύνθεση του έργου συνδέει πνευματικά και σωματικά στοιχεία με την ανθεκτικότητα, χρησιμοποιώντας ταλέντα που ποικίλλουν από τα τάματα στα προστατευτικά αντικείμενα. Αυτά τα στοιχεία λειτουργούν ως οικονομία απέναντι στις τρωτότητες του ανθρώπινου σώματος, συμβάλλοντας στην κινησιολογία και στη φωνητική διάσταση της περφόρμανς.

Ο ήχος, ως δεύτερο σώμα, δεν είναι παρά ηχητική συνθήκη που δημιουργείται μέσω field recordings και μουσικών συνθέσεων, επιμελημένα από τον Πάνο Αλεξιάδη. Η συνεισφορά του είναι καθοριστική, καθώς ενσωματώνει την ανθρώπινη φωνή και τα spoken words σε μια διαρκή διαδικασία, προσδιορίζοντας την εκφραστικότητα και το κλίμα που επικρατεί στη σκηνή.

Εικαστικά Στοιχεία και Σημασία του Κοινού

Ο Δημήτρης Ταμπάκης έχει σχεδιάσει μεταλλικά γλυπτά και wearables που αποξενώνονται από την αρχική τους χρησιμότητα. Συγκεκριμένα, ο θώρακας και τα προστατευτικά αξεσουάρ αναδομούν τη λειτουργία τους, προσφέροντας νέα διάσταση στην τέχνη της κίνησης. Οι δράσεις αυτές αποξηλώνουν τη γραμμή μεταξύ ηχητικών και σωματικών ενορχηστρώσεων, ενσωματώνοντας στοιχεία που εφάπτονται της σιωπής και της οργής.

Η συμμετοχή του κοινού είναι αναγκαία: αναμένοντας τη σιωπή αλλά και τη δυναμική των αλληλεπιδράσεων, οι θεατές γίνονται μέρος της εκφραστικής διαδικασίας, βιώνοντας τη μετάβαση από την υποκρισία στην αλήθεια της εμπειρίας.

Η Διάσταση της Οργής στις Σύγχρονες Τέχνες

Η οργή, όπως αποτυπώνεται στο έργο, είναι ένα συναίσθημα απροσδόκητο και πολύπλευρο. Η Φωτεινή Σταματελοπούλου αντιμετωπίζει την οργή όχι ως μια βίαιη έκφραση, αλλά ως μια ελευθερία που επιτρέπεται να μοιραστεί. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η οργή μετατρέπεται σε συλλογική δύναμη που ανυψώνει τη φωνή και την παρουσία των αδύναμων.

Το NEAR MISSES δεν είναι μόνο μια εξερεύνηση της ανθεκτικότητας και της αμυντικής στάσης, αλλά και μια πρόκληση να αντιληφθούμε την εργασία της κινησιολογίας μέσα από την οργή και τη σιωπή, απαιτώντας μια επαναδιαπραγμάτευση της προσωπικής μας αντίληψης για το σώμα και την έκφραση.