Willie Dixon: Η Επιρροή του στα Ντεμπούτα Ιστορικών Rock Συγκροτημάτων

Σε προηγούμενο άρθρο μας, είχαμε αναδείξει τα δέκα πιο επιδραστικά άλμπουμ blues που καθόρισαν τη rock μουσική, σύμφωνα με τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Κεντρικός παράγοντας σε αυτή την ιστορία είναι ο Willie Dixon, ο οποίος έχει συνδεθεί άμεσα ή έμμεσα με τέσσερα από αυτά τα άλμπουμ αναλαμβάνοντας ρόλους όπως συνθέτης, οργανοπαίκτης και παραγωγός. Το αποτύπωμά του στα blues, και ειδικότερα τη δεκαετία του 1950, είναι εξαιρετικά σημαντικό.

Ο Dixon βρίσκεται πίσω από διαχρονικές επιτυχίες του Muddy Waters και του Howlin’ Wolf, ενώ παράλληλα συμμετέχει ως μπασίστας και σε άλμπουμ των Chuck Berry και Bo Diddley. Παρόλο που οι επιτυχίες του περιορίστηκαν αρχικά στα αμερικανικά charts των blues και της R&B, γρήγορα επεκτάθηκαν και στη διεθνή σκηνή, καθώς συγκροτήματα όπως οι Rolling Stones και οι Led Zeppelin μετέφεραν τη μουσική του κληρονομιά και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Αναρίθμητες διασκευές στις συνθέσεις του Dixon κατέκτησαν ακόμα και την κορυφή των charts, ενώ τα άλμπουμ που «στολίζουν» με την παρουσία τους πούλησαν εκατομμύρια αντίτυπα. Στο παρόν άρθρο, θα εξετάσουμε αποκλειστικά τις διασκευές σε ντεμπούτα άλμπουμ μεγάλων συγκροτημάτων του rock, καθώς ένα πλήρες αφιέρωμα στις διασκευές του αποζητά εβδομαδιαία έρευνα, κυρίως για τους καλλιτέχνες του blues rock και του hard rock.

Διασκευές από Εμβληματικά Συγκροτήματα

Η επιρροή του Willie Dixon είναι διάχυτη και εκτείνεται σε ποικιλία μουσικών ειδών και καλλιτεχνών. Ακολουθούν μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες διασκευές που έχουν πραγματοποιηθεί από εμβληματικά συγκροτήματα:

The Rolling Stones (16/4/1964)
Η παρέα του Mick, του Keith και του Brian έχει επηρεαστεί άμεσα από τον Muddy Waters και κατ’ επέκταση από τον Dixon, του οποίου διασκευάζουν το συγκεκριμένο τραγούδι, προσαρμόζοντάς το στο δικό τους μουσικό στιλ. Αυτή η εκδοχή είναι ταχύτατη και ανεβαστική, ενώ τη ίδια χρονιά κατεβαίνουν στο Νο1 των singles του Ηνωμένου Βασιλείου με άλλο ένα κομμάτι του Dixon, το “Little Red Rooster“.

The Five Faces Of Manfred Mann (11/9/1964)
Αυτή η κλασική σύνθεση έγινε δημοφιλής από νεαρές rock μπάντες που επιθυμούσαν να κάνουν αισθητή τη φωνή τους στα ηχεία. Ο Manfred Mann, μιμούμενος τη συνταγή των Stones, ενσωματώνει το blues στο μουσικό του ρεπερτόριο, ακολουθώντας το ύφος της εποχής.

The Pretty Things (12/3/1965)
Βαφτισμένοι από το ομότιτλο κομμάτι του Dixon, προσπαθούν μέσω αυτής της διασκευής να αναστηλώσουν την καριέρα τους. Αν και δεν καταφέρνουν να αγγίξουν την επιτυχία των Rolling Stones, παραμένουν εμβληματικοί στο blues revival στην Αγγλία.

The Magnificent Moodies (23/7/1965)
Πριν υιοθετήσουν τον art rock χαρακτήρα τους, οι Moody Blues προσπαθούν να συνδυάσουν το rhythm and blues με το δικό τους στυλ. Η διασκευή τους διακρίνεται για την ενέργεια και την φρεσκάδα της, αλλά αναδεικνύει την απειρία τους.

Paul Butterfield Blues Band (10/1965)
Η μπάντα του Butterfield, γεμάτη από μουσικούς της σκηνής του Chicago, εισάγουν την αγνότητα του blues στην πρώτη τους δουλειά. Αυτή η διασκευή αποτελεί απόσταγμα της καριέρας τους και αναδεικνύει τη ρίζα του ήχου που όρισε τη μουσική τους.

Live At The Cafe Au Go Go (3/1966)
Μια συνεργασία ανάμεσα στον Al Kooper και τον Steve Katz με στόχο να δημιουργήσουν ένα NYC blues συγκρότημα, φέρνει στο προσκήνιο τρεις διασκευές του Dixon που καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν το κοινό με τις δυναμικές τους εκτελέσεις.

Gloria (4/1966)
Οι Shadows of Knight, ηγέτες της garage rock σκηνής του Chicago, δίνουν μια φρέσκια προσέγγιση στο κλασικό κομμάτι του Dixon, ενσωματώνοντας στοιχεία της British Invasion και αναδεικνύοντας τις μουσικές τους ρίζες.

Small Faces (11/5/1966)
Οι Small Faces απογειώνουν το “You Need Love”, που αργότερα θα επηρεάσει το “Whole Lotta Love” των Led Zeppelin, χωρίς αρχικά να αποδώσουν την ανάλογη τιμή στο Dixon, ο οποίος ωστόσο θα δημιουργήσει την απαραίτητη νομική πίεση.

Fresh Cream (9/12/1966)
Η ηχογραφημένη jazz εκδοχή του “Howlin’ Wolf” από το ιστορικό power trio των Cream καθορίζει νέες κατευθύνσεις στη rock μουσική, συνδυάζοντας ψυχεδελικά στοιχεία με blues.

The Doors (4/1/1967)
Στο ντεμπούτο τους, οι Doors επιλέγουν τη σκοτεινή και δυναμική εκδοχή του “Backdoor Man”, που ταιριάζει απόλυτα στο στυλ τους και αποδεικνύει την ικανότητά τους να ενορχηστρώνουν blues κομμάτια με μοναδικό τρόπο.

Canned Heat (7/1967)
Με το συναίσθημα για την τέχνη του blues, η Canned Heat επιτυγχάνει να διασκευάσει τη σύνθεση του Dixon χωρίς να χάσει την αυθεντικότητα, παραδίδοντας τη δική τους ερμηνεία στο κοινό.

Η επιρροή του Willie Dixon συνεχίζει να αποτυπώνεται στη μουσική σκηνή μέχρι σήμερα, με πολλές διασκευές και επανεκτελέσεις. Καθώς η κληρονομιά του παραμένει ζωντανή, οι καλλιτέχνες που αντλούν έμπνευση από το έργο του ενισχύουν τη σύνδεση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της μουσικής.