Tο συνέδριο του Marie Claire, Marie Claire Power Trip έχει πάντα στην κορυφή της ατζέντας το θέμα ισότητας και εκπροσώπησης των γυναικών στα κέντρα αποφάσεων και στις επιχειρήσεις. Φέτος, έκανε φέτος μια εξίσου καίρια παρέμβαση προσπαθώντας να προσφέρει πληροφορία και ενημέρωση για το πώς να ανταπεξέλθουμε πιο αποτελεσματικά ως πολίτες και ως γυναίκες σε εναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.
Στο πλαίσιο του 6ου Marie Claire Power Trip η Digital Director του Marie Claire Greece, Εβίτα Τσιλοχρήστου, συνομίλησε με την Yusra Mardini, αθλήτρια και Πρέσβειρα Kαλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
Η Yusra κουβαλάει μία απίστευτη ιστορία θάρρους και υπεράσπισης των άλλων στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον: όταν έπρεπε να εγκαταλείψει την πατρίδα της, Συρία, ως έφηβη το 2015, η Yusra και η αδελφή της Sarah Mardini έσωσαν μία λέμβο από τη βύθιση και 19 ακόμα πρόσφυγες από βέβαιο πνιγμό.
Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο ως μέλος της Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων, ενώ το 2021 συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του UNHCR, η Yusra αντιπροσωπεύει την ελπίδα, έχοντας αφοσιωθεί στη βοήθεια των προσφύγων ανά τον κόσμο. Μέσα από το Ίδρυμα Yusra Mardini επιδιώκει να τους παράσχει πρόσβαση στα σπορ και την εκπαίδευση. Το περιοδικό Time τη συμπεριέλαβε στη λίστα με τους 100 ανθρώπους που ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο.
Στη διάρκεια της κουβέντας της με την Εβίτα Τσιλοχρήστου και γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, στο 2015, τη χρονιά που η Yusra έφτασε πρώτη φορά στην Αθήνα, εξομολογήθηκε πως δεν ήταν και η πιο όμορφη εμπειρία.
Ήμουν 17 χρονών τότε και ο μόνος τρόπος για να περάσουμε με την αδερφή μου από την Τουρκία στην Ελλάδα ήταν μέσω βαρκών με πολύ κόσμο μέσα. Για εμένα και την αδερφή μου, δυστυχώς, η μηχανή της λέμβου σταμάτησε στη μέση της διαδρομής.
Ήμασταν 18 άτομα στη βάρκα και ένα μωράκι. Όταν μπήκαμε στη λέμβο η αδερφή μου μού είπε πως αν κάτι συμβεί θα κολυμπήσουμε. Εκείνη ήταν η πρώτη που βούτηξε για να βοηθήσει, όταν άρχισαν να μπαίνουν νερά. Τραβήξαμε τη βάρκα από σχοινιά που προεξείχαν. Μας πήρε 3 ώρες για να τα καταφέρουμε και τελικά φτάσαμε στη Λέσβο.
Η σκηνή με την οβίδα στην πισίνα και εκείνη που θυμάται περισσότερο από την ταινία “The Swimmers”
Η περιπέτεια των Yusra και Sarah Mardini έγινε ταινία στο Netflix – μία από τις πιο επιτυχημένες. Η Yusra Mardini αποκάλυψε ποιες ήταν οι σκηνές που τη συγκίνησαν πολύ:
Με ρωτούν συχνά για τη σκηνή που η οβίδα χτυπά την πισίνα τη στιγμή που κάνουμε προπόνηση. Αυτό συνέβη στα αλήθεια, αν και στη σειρά υπάρχει και λίγο μπλεγμένη η φαντασία. Ήταν κάτι που βιώναμε συχνά, όμως. Έφευγες από το σπίτι και δεν ήξερες αν θα ξαναδείς τους δικούς σου. Αυτή ήταν μια πολύ δυνατή σκηνή.
Η επόμενη σκηνή είναι εκείνη με την αδερφή μου να βουτά στο νερό, έχοντας κάποια μετάλλια στον λαιμό της.
Είναι πολύ γενναία, είναι το πρότυπό μου. Είμαστε πολύ δεμένες και αυτή η σκηνή ξύπνησε τον μεγαλύτερο φόβο μου (σ.σ. να τη χάσω).
Το σπίτι μας στη Συρία καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς και εκεί κάηκαν τα μετάλλιά μου. Αυτό με έχει πληγώσει πολύ. Εκτός των άλλων, μου έμεινε η συνήθεια να κρατάω ό,τι αγοράζω, επειδή πριν από λίγο καιρό έχασα τα πάντα.
Τι ένιωθε όταν έπεσε από τη λέμβο
Την ευθύνη να βοηθήσουμε τους άλλους πάνω στη βάρκα. Δουλεύαμε ως ναυαγοσώστριες, οπότε ξέραμε τι να κάνουμε. Αλλά γνωρίζουμε ότι όταν οι άνθρωποι πανικοβάλλονται στο νερό πολλά μπορούν να συμβούν. Για να σας είμαι ειλικρινής, ήταν ομαδική δουλειά. Όλοι βοήθησαν. Οι υπόλοιποι πέταξαν τα πάντα έξω από τη βάρκα. Ήταν όλοι πολύ γενναίοι.
Πριν κολυμπήσω για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ανησυχούσα για το τι θα φορέσω, τι σκέφτονται οι άνθρωποι για εμένα. Ακόμα με απασχολούν αυτά, αλλά πλέον ξέρω ότι μερικές ευκαιρίες έρχονται μόνο μια φορά στη ζωή.
Στα 17 μου ήμουν πρόσφυγας στη Γερμανία. Δεν ήθελα να λέει ο κόσμος ότι βρέθηκα στους Ολυμπιακούς λόγω της περιπέτειάς μου, αλλά επειδή το άξιζα ως αθλήτρια. Όταν όμως βρέθηκα στο στάδιο για να αγωνιστώ, συνειδητοποίησα ότι το δικό μου όνειρο, να κολυμπήσω στους Ολυμπιακούς, δεν ήταν μόνο δικό μου. Ήταν το όνειρο κάθε μετανάστη στον κόσμο, οπουδήποτε και εάν βρίσκεται.
Πώς άλλαξε η ζωή της μετά την ταινία
Πολύ. Μερικές φορές στον δρόμο άνθρωποι έρχονται και μου λένε για την ταινία: «Α, όντως είσαι εσύ». Βέβαια, ξέρουν την ιστορία χωρίς να γνωρίζουν εμένα προσωπικά.
Και οι πρωταγωνίστριες της ταινίας είναι αδερφές. Υπογράψαμε για την ταινία το 2018 και έλεγα πως αν δεν τη δω στην οθόνη δεν θα το πιστεύω. Την είδαμε πρώτη φορά μαζί με την αδερφή μου.
Είχαμε συγκινηθεί, γελούσαμε, κρατούσαμε τα χέρια μας, αγκαλιαστήκαμε. Ξέραμε τι ζήσαμε, αλλά τα βλέπαμε στην οθόνη και ήταν διαφορετικά. Ήταν εκπληκτικό. Και μου έδωσε την ευκαιρία να λανσάρω τον δικό μου οργανισμό για τους πρόσφυγες.
Για τη δίκη της αδερφής της στην Ελλάδα και την αθωότητά της
Η αδερφή της Yusra, Sarah, έχει δικαστεί στην Ελλάδα μαζί με άλλους 15 ακτιβιστές που κατηγορούνταν για κατασκοπεία στη Λέσβο. Αθωώθηκε.
Αυτό είναι ένα δύσκολο θέμα. Η οικογένειά μου και εγώ λατρεύουμε την Ελλάδα. Όταν φτάσαμε στην Λέσβο μια κυρία μάς βοήθησε και μάς είπε πού να κοιμηθούμε (στην εκκλησία). Συνάντησα υπέροχους ανθρώπους που ήθελαν να βοηθήσουν και άλλους που δεν ήθελαν. Αυτό συμβαίνει συνέχεια – έτσι είναι οι άνθρωποι.
Το συγκεκριμένο θέμα με τη δίκη δεν συνέβη μόνο στην αδερφή μου. Αγαπάω την Ελλάδα, είχα έναν Έλληνα φίλο για 3 χρόνια. Πέρασα πολλά καλοκαίρια στην Ελλάδα.
Συνεχίζει να εργάζεται στην Ελλάδα. Δεν απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες, αλλά οι πιο σημαντικές απορρίφθηκαν.
Οι πιο συγκινητικές στιγμές της στο ταξίδι προς την ελευθερία
Η αδερφή μου γύρισε ξανά στη Λέσβο και βρήκε τη γυναίκα που μας βοήθησε. Η Μυτιλήνη είναι πανέμορφη. Ένα πράγμα που θυμάμαι όταν πήγαμε στην ακτή είναι ότι θέλαμε νερό και μας αρνήθηκαν σε ένα εστιατόριο. Ένα κορίτσι μάς είδε και μας πήρε στο σπίτι της, μας έδωσε παπούτσια και νερό.
Σε όλο το ταξίδι συνάντησα πολύ καλούς ανθρώπους που μας βοήθησαν. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο για να προχωρήσουμε. Όταν ήμασταν στη βάρκα δεν ήμασταν μόνες. Ήταν μια ολόκληρη ομάδα που τα κατάφερε.
Τι θα έλεγε στους πρόσφυγες που παλεύουν για μια ζωή σε ειρήνη και ασφάλεια
Να μην τα παρατούν. Όταν ξεκίνησα να κολυμπώ το μισούσα. Ο πατέρας μου επέμενε. Κάποιες φορές πρέπει να συνεχίζεις, ακόμα και να δεν πάνε όπως τα θέλεις τα πράγματα. Δεν έχει σημασία από πού έρχεσαι. Από όπου κι αν ξεκινάς, πρέπει να συνεχίζεις. Και στη Γερμανία με βοήθησαν πολύ.
Για την προσφυγική κρίση – «Σημαντικό βήμα η αποδοχή»
Ξέρω πως πολλοί πρόσφυγες δεν είναι καλοδεχούμενοι. Αλλά η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να δεχθεί κι άλλους. Τα push-back δεν είναι η λύση. Όπως εσείς και εγώ έχουμε το δικαίωμα να αποφασίσουμε πού θα μείνουμε έτσι και οι πρόσφυγες – αφήνουν το σπίτι τους και την οικογένεια τους για μια καλύτερη ζωή.
Υπάρχει χώρος για όλους. Για εμένα ως 17χρονη ήταν πιο εύκολο. Για τη μητέρα μου, που ήταν 45 ετών, δεν είναι το ίδιο. Δυσκολεύτηκε πιο πολύ. Το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα είναι η αποδοχή.
Οι πρωτοβουλίες της ως Πρέσβειρα της Ύπατειας Αρμοστίας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
Φεύγω για την Κένυα, σε ένα από τα μεγαλύτερα camp προσφύγων. Η δουλειά που κάνω είναι να ενημερώνω τους ανθρώπους και να ενημερώνομαι για όσα χρειάζονται. Τα τελευταία 10 χρόνια οι αριθμοί των προσφύγων διπλασιάστηκαν. Καταγράφω τις ανάγκες τους. Είμαι ουσιαστικά ο σύνδεσμος των δύο κόσμων. Είμαι ενθουσιασμένη γι’ αυτό το ταξίδι.
Από πού πηγάζει η εσωτερική της δύναμη
«Από τη οικογένειά μου και, κυρίως, από τη μητέρα μου. Όταν ήμασταν μικρά σχεδίαζε τα ρούχα μας. Τη ρωτούσαν πού τα βρίσκει και έλεγε πως τα φτιάχνει εκείνη. Έτσι έμαθε και εμάς: Το διαφορετικό είναι μοναδικό. Και η αδερφή μου ανέπτυξε την ίδια αίσθηση μόδας. Η μαμά μου πήρε το πτυχίο της ως φυσικοθεραπεύτρια στη Γερμανία. Ήταν ήδη στη Συρία, αλλά τα πτυχία από εκεί δεν αναγνωρίζονται. Είναι πολύ δυνατή.
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε την κατάσταση στη Γάζα
Κάνοντας γνωστό το τι γίνεται και κατανοώντας πως αυτό που συμβαίνει εκεί υπάρχει εδώ και χρόνια. Πρέπει να παύσουν τα πυρά. Κανένα παιδί δεν πρέπει να ζει στον φόβο και στον πόλεμο. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία ήμουν 13 ετών δεν ήξερα από πολιτική, δεν ήξερα καμία πλευρά, δεν ήξερα τίποτα για όσα συνέβαιναν. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήμουν φοβισμένη και έπρεπε να κρυφτώ. Κι αυτό δεν πρέπει να το αισθάνεται κανένα παιδί, πουθενά στον κόσμο. Κανενας άνθρωπος δεν πρέπει να το αισθάνεται αυτό. Οπουδήποτε στον κόσμο. Οπότε πραγματικά πιστεύω ότι αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζητάμε εκεχειρία.
Η σχέση της με τη μόδα και τα όνειρά της
Σε προσωπικό επίπεδο ονειρεύομαι να φτιάξω το δικό μου fashion brand. Δεν είχα καλή αίσθηση της μόδας όταν έφτασα στη Γερμανία. Οι αθλητές, αν παρατηρήσετε, έχουν ιδιαίτερα σχέδια στα νύχια, φορούν όμορφα κοσμήματα και συνήθως κρατούν τα ίδια μοτίβα καιρό.
Ενώ αγωνιζόμουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες φορούσα την ίδια γαλάζια φόρμα, έβαφα λευκά τα νύχια μου. Το έκανα σε κάθε αγώνα. Είχα ένα μοτίβο. Επίσης, φορούσα ένα βραχιόλι συνέχεια. Δεν το έβγαζα, αν έσπαγε μόνο του, τότε κάτι καλό θα συνέβαινε. Είχα μόνη μου δημιουργήσει αυτό το σκεπτικό στο μυαλό μου.
Η μόδα είναι ιστορία. Έχει τη δύναμη να αλλάζει τη ζωή των ανθρώπων. Φοράς αυτό που θέλεις να είσαι. Κάποια brand δεν συνεργάζονταν μαζί μου στην αρχή, επειδή ήμουν πρόσφυγας. Στο μυαλό μας έχουμε συγκεκριμένες σκέψεις και στερεότυπα. Περπάτησα στο show του οίκου Casablanca και ήταν υπέροχο. Θέλω, όμως, ο κόσμος να δει πως μπορώ να το κάνω, και να το πιστέψουν και εκείνοι για τον εαυτό τους.
Το μήνυμά της προς τον κόσμο
Η ευγένεια ανοίγει δρόμους Θέλω ο κόσμος να καταλάβει ότι μπορούμε να δουλέψουμε μαζί. Δεν είναι τα πάντα διαγωνισμός, κι αν είναι αυτό μας κάνει μοναδικούς. Αγκαλιάστε τη διαφορετικότητά σας. Κι αν κάποιος σας πει πως δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, αποδείξτε ότι μπορείτε.
πηγη:marieclaire
