Η Εξέλιξη των Helloween στον 21ο Αιώνα

Επιτέλους, ήρθε αυτή η εποχή της τετραετίας, κατά την οποία βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για το νέο δίσκο των Helloween. Οι Γερμανοί προπάτορες του ευρωπαϊκού power metal, αφού έδωσαν μια νέα ώθηση στο ιδίωμα με το προηγούμενο, ομότιτλο άλμπουμ τους, επιστρέφουν με άγριες διαθέσεις και υπόσχονται περισσότερες συγκινήσεις με το “Giants & Monsters”. Καθώς τέσσερις μήνες είναι αρκετός καιρός, η διαδικασία επανεξέτασης της δισκογραφίας τους μας φέρνει στη λογική αναζήτηση του ερωτήματος: ποιο είναι το «καλύτερο» Helloween άλμπουμ μετά το ευρέως αναγνωρισμένο “Dark Ride”;

Έφτασαν εφτά άλμπουμ, με ισάριθμες διαφορετικές συνθήκες που επηρεάζουν την καλλιτεχνική τους πορεία, από το “Rabbit Don’t Come Easy” μέχρι το “Helloween”. Η μπάντα έχει περάσει μέσα από αλλαγές σε ύφος, μέλη και διαθέσεις. Αξιολογώντας τη διαδρομή τους, ας δούμε τα γεγονότα που τους οδήγησαν στον επανασυνδυασμό με τους Kai Hansen και Michael Kiske, σε μια πορεία 21 ετών γεμάτη εκπλήξεις.

Rabbit Don’t Come Easy (2003)

Το “Rabbit Don’t Come Easy” υπήρξε κομβικό σημείο καμπής, επιδιώκοντας μια επιστροφή στις «χαρούμενες» ημέρες της μπάντας. Με τους Roland Grapow και Uli Kusch να αποχωρούν, η ένταξη του Sasha Gerstner από τους Freedom Call αποδείχθηκε κρίσιμη. Στη θέση του drummer, η αναστάτωση συνεχίστηκε με τον Mark Cross και τον Mikkey Dee να συμβάλλουν ως session μουσικοί, ενώ ο Stefan Schwarzmann πέρασε σχεδόν απαρατήρητος.

Μουσικά, ο δίσκος κρίνεται ικανοποιητικός, με μια ξεκάθαρα power metal προσέγγιση, αν και φαίνεται ότι η μπάντα ήταν σε φάση αναζήτησης ταυτότητας. Ορισμένες συνθέσεις στέκονται επάξια σε ένα best of, ενώ υπάρχουν οπαδοί που θεωρούν αυτό το άλμπουμ το αγαπημένο τους.

Keeper Of The Seven Keys – The Legacy (2005)

Η επιστροφή του Dani Loble συνέβαλε στην αναβίωση του θρυλικού “Keeper” μύθου. Ο διπλός δίσκος υπήρξε ένα ανανεωτικό εγχείρημα, αν και βρέθηκε υπό την σκιά του επικού κληροδοτήματος του συγκροτήματος. Με δύο επικά κομμάτια να εισάγουν τον δίσκο και δημιουργικές εξερευνήσεις, η μπάντα επανήλθε με αξιώσεις.

Η περιοδεία που ακολούθησε αποδείχθηκε επιτυχής με αναδρομές σε κλασικά κομμάτια, αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρον του κοινού. Αν και οι συγκρίσεις με τα παλιότερα έργα είναι αναπόφευκτες, η μπάντα του 21ου αιώνα φαίνεται να έχει αποκτήσει τη δική της ταυτότητα.

Gambling With The Devil (2007)

Δύο χρόνια αργότερα, το “Gambling With The Devil” παρουσίασε ένα πιο επιθετικό ύφος, αν και οι αναφορές στο παρελθόν δεν ήταν πάντα εύστοχες. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από τον δυναμισμό του και τις δεξιοτεχνίες του Weikath, ενώ κάποια κομμάτια παραμένουν αδικημένα στη συνείδηση των οπαδών.

Αν και δεν διαθέτει την καλύτερη αισθητική στο εξώφυλλό του, ο δίσκος έχει ιδέες και ενέργεια, υπερβαίνοντας τις προσδοκίες σε μια περίοδο που το power metal βρισκόταν σε παρακμή. Μπορεί να έχει κάποιες filler στιγμές, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα παραμένει ανθεκτικό.

7 Sinners (2010)

Μετά από μια ενδιαφέρουσα αναδρομή στο παρελθόν μέσω του “Unarmed”, οι Helloween επανήλθαν με το πιο έντονα αναγνωρίσιμο άλμπουμ τους. Το “7 Sinners” είναι γεμάτο φρεσκάδα και είναι εμφανές ότι η μπάντα είχε πλέον ελευθερία στη σύνθεση. Με έξυπνες αναφορές σε άλλες επιρροές και μια αίσθηση του κλασικού ήχου, ο δίσκος αναδεικνύει τη δυνατότητά τους να συνθέτουν χωρίς περιορισμούς.

Straight Out Of Hell (2013)

Το “Straight Out Of Hell” ήταν μια επιστροφή στα ψηφιακά εξώφυλλα και στις άνισες ποιοτικά δισκογραφίες. Αν και περιλαμβάνει ορισμένες από τις υψηλότερες δημιουργικές κορυφές της μπάντας, έχει και κομμάτια που δεν πληρούν τις απαιτήσεις της ποιότητας. Η επανένωση αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα, με τον Michael Weikath να φέρνει μια αίσθηση νοσταλγίας στο κομμάτι “Years”.

My God-Given Right (2015)

Με την προοπτική μιας επικείμενης επανένωσης, το “My God-Given Right” αντικατοπτρίζει μια περίοδο συγκρατημένης αναμονής. Παρόλο που δεν είναι ο χειρότερος δίσκος, θεωρείται αρκετά αδιάφορος και τυποποιημένος, προσφέροντας απλώς τις απαραίτητες στιγμές και ιδέες για να κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό. Ωστόσο, υπάρχουν κομμάτια που εντυπωσιάζουν, αν και η συνολική εικόνα του δίσκου αποπνέει μια αίσθηση αναληθοφάνειας.

Helloween (2021)

Με την κοινότητα των οπαδών να έχει αρχίσει να ηρεμεί, το “Helloween” του 2021 αποτίει φόρο τιμής στο παρελθόν και γεφυρώνει τις δύο γενιές των ακροατών. Ένα άλμπουμ που δεν είναι απλώς μια μουσική δουλειά, αλλά η εκπλήρωση ενός ονείρου και η αναγνώριση της συμβολής του παρελθόντος. Το “Helloween” μπορεί να μην είναι το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας μετά το “Dark Ride”, αλλά σίγουρα είναι το πιο σημαντικό.

Η Προσωπική Επιλογή

Σε προσωπικό επίπεδο, η αναζήτηση του «καλύτερου» Helloween άλμπουμ είναι δύσκολη. Από το “Keeper – The Legacy” που υπήρξε η αρχή μιας νέας εποχής μέχρι το “7 Sinners” και το “Helloween” της μεγάλης επιστροφής, η τριπλέτα που προκρίνω έχει την τελευταία πινελιά. Ποιο είναι, όμως, η δική σας επιλογή;