Η Ανάδυση της Hip-Hop Σκηνής το Καλοκαίρι

Στη σκέψη μου, τα καλοκαίρια στην Αθήνα συνδυάζονται με δύο θεμελιώδη στοιχεία: τις συναυλίες και την αίσθηση της ραστώνης που συνοδεύεται από μουσικές μελωδίες. Η περίοδος αυτή, όπου ο καύσωνας κυριαρχεί και η πόλη αδειάζει από κόσμο, αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία να ανακαλύψουμε μουσικές που εξέρχονται από τη «κύρια» ροή, την οποία παρακολουθούμε διαρκώς στις ηλεκτρονικές μας σελίδες. Η μουσική ποτέ δεν σταματάει, αλλά πολλές φορές απαιτείται μια απομάκρυνση από την καθημερινότητα για να την αναδείξουμε. Προσωπικά, τους θερινούς μήνες, η ρουτίνα φαντάζει αρκετά δυσβάστακτη.

Το φετινό καλοκαίρι, με βάση τις συναυλιακές εξελίξεις στην εγχώρια μουσική σκηνή, featured μια ποικιλία και ποιοτικές εκδηλώσεις, τις οποίες είχαμε την ευκαιρία να τιμήσουμε. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία συνοδεύτηκε από την ευχάριστη εμπειρία της εξερεύνησης μιας πόλης που αδειάζει, δίνοντάς μας την ευκαιρία να την περπατήσουμε και να τακτοποιήσουμε τις σκέψεις μας, απομακρύνοντάς τες από το χάος. Είναι σαν οι πολυκατοικίες να μετατρέπονται σε ένα τσιμεντένιο δάσος, τις μεγάλες λεωφόρους να τις βλέπουμε ως σπειροειδή διόδια, ενώ κάθε πάρκο γίνεται ένας χώρος απόδρασης. Σε αυτό το πλαίσιο, το hip-hop αποτέλεσε τον πιστό συνοδό μου.

Η σχέση μου με το hip-hop έχει τις ρίζες της σε πολλούς χρόνους, συνοδευόμενη από αλλαγές, επιστροφές και ξαφνικές απομακρύνσεις. Ωστόσο, καθώς ο Αύγουστος πλησιάζει στο τέλος του, μπορώ να πω ότι η τωρινή επανασύνδεση με αυτό το είδος αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας. Κατά τη διάρκεια δεκάδων περιπάτων και αναγνώσεων βιβλίων, τρία στοιχεία αποτελούσαν σταθερούς αναφοράς: το Wu-Tang Clan, τον MF DOOM και τον Kendrick Lamar. Όσον αφορά τους Wu-Tang, είναι πάντα παρόντες και καταλληλότεροι με τη διαχρονικότητά τους. Οι αγαπημένες μου κομματικές επιλογές μπορούν να βρεθούν σε μια 36-άρα playlist στο Spotify για όποιον είναι ενδιαφέρον.

Από την άλλη πλευρά, η σχέση μου με τον αείμνηστο Daniel Dumile, γνωστό ως MF DOOM, ήταν πιο εσωτερική. Δίσκοι όπως το debut album του “Operation Doomsday” (1999) και οι συμπράξεις του με άλλους καλλιτέχνες, όπως οι Czarface και Danger Mouse, αφήνουν πίσω τους ένα έντονο και αινιγματικό αποτύπωμα μέσω της ιδιαίτερης στιχουργικής τους και της λεξιπλασίας τους.

Στην κορυφή της λίστας μου για το τελευταίο τρίμηνο βρίσκεται το εμβληματικό “Madvillainy”, η κλασική συνεργασία του MF DOOM με τον Madlib, θεωρούμενο ως το κορυφαίο hip-hop άλμπουμ του 21ου αιώνα. Με την πάροδο των χρόνων, κάθε ακρόαση αναβιώνει μνήμες και μπορεί να αποκαλύψει νέα επίπεδα κατανόησης. Ο μοναδικός και μελωδικός χαρακτήρας του, με τις απίστευτες ερμηνείες και τις αλληγορίες, προκαλεί αναζήτηση και συναισθηματική σύνδεση. Το “Madvillainy” αξίζει το δικό του χώρο, αλλά αξίζει να το ακούσεις.

Προσωπικά, θα έλεγα ότι αυτό το καλοκαίρι ανήκει στον Kendrick Lamar. Θεωρώ ότι το κομμάτι “Not Like Us” είναι αναμφισβήτητα το τραγούδι της χρονιάς. Η εμβάθυνση της τέχνης του Lamar, καθώς και η συζήτηση γύρω από την αντιπαράθεσή του με τον Drake, συνιστούν αφορμές για réflexion. Η αναβίωση ενός παλαιότερου έργου του, το “good kid, m.A.A.d city”, έφερε στο προσκήνιο τη σημασία που έχει η τέχνη ως μέσο επαναπροσδιορισμού. Ένας δίσκος-ντοκουμέντο της δίψας για αναγέννηση, συντροφεύει μια διαδικασία αναθεώρησης και αλλαγής.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μου είναι επίσης το πρόσφατο αριστούργημα του Kendrick Lamar, το “Mr Morale & The Big Steppers”, που αναδεικνύει την εσωτερική αναζήτηση και την ανάγκη να κατανοήσουμε όσα μας προβληματίζουν. Στις σιωπές και τις ενδιάμεσες στάσεις αυτού του δίσκου, αναδεικνύονται οι καταστάσεις που δεν μπορούμε εύκολα να εκφράσουμε, αλλά θέλουμε να αντιμετωπίσουμε. Όπως λέει και μια ψυχή από τα βόρεια, «Ευχαριστούμε το ραπ, το κάνει να φαίνεται τόσο ενδιαφέρον».

Αναμφίβολα, οι συνεχείς αλλαγές και οι νέες κυκλοφορίες παραμένουν σημαντικές και, καθώς αρχίζουμε να εξερευνάμε φετινές παραγωγές, το “Samurai” του Lupe Fiasco κερδίζει σταθερά θέση στις προτιμήσεις μου. Ο βετεράνος καλλιτέχνης φέρνει ένα ονειρικό και πολυδιάστατο έργο που συνδυάζει τις επιρροές smooth jazz με την ιδέα της μεταμόρφωσης. Αντίθετα, το “Dark Times” του Vince Staples συνιστά έναν από τους πιο εσωτερικούς δίσκους της γενιάς του, που καταφέρνει να πολεμήσει την απελπισία και το βάλτωμα με εσωτερική αναζήτηση.

Η εμβάθυνση σε μια συγκεκριμένη αίσθηση είναι σημαντική, αλλά οι πρόσφατες κυκλοφορίες αποκακλύπτουν και πιο ποικιλόχρωμες προσεγγίσεις. Ο Mach-Hommy, ο αγαπημένος μου μασκοφόρος ράπερ, παρουσίασε ένα φινάλε με τίτλο “#Richaxxhaitian”, που αναδεικνύει μια επιλογή κοινωνικά ευαίσθητης προσέγγισης. Από την άλλη, η Rapsody πρόσφατα εξέπληξε με το “Please Don’t Cry”, όπου εξερευνά νέα ηχοχρώματα και πτυχές του χαρακτήρα της.

Η επιστροφή του Apathy με το “Connecticut Casual: Chapter 2” καθώς και το “Blue Lips” του ScHoolboy Q είναι οι δίσκοι στους οποίους εμβάθυνα με αυξημένο ενδιαφέρον. Σε μια περίοδο που κάθε εμβάθυνση στη μουσική φαινόταν απαιτητική, ανακάλυψα ένα νέο κόσμο μέσα από δίσκους που συνδυάζουν γνωστά στοιχεία με νέα επιτεύγματα.

Στην αναζήτησή μου για μουσικές που να συγγενεύουν με την ταυτότητα της σκηνής, ανακάλυψα τα νέα αγαπημένα κωλόπαιδα της Ιρλανδίας, τους Kneecap, και τον JPEGMafia, οι οποίοι με το “I Lay Down My Life For You” επισφραγίζουν τη δημιουργική τους πορεία με έναν δίσκο που λειτουργεί ως σημείο εισόδου στον πλούτο της underground κουλτούρας. Γενικότερα, η εμπειρία του να μοιράζεσαι μουσικές με παρέες μπορεί να ανανεώσει και να ενδυναμώσει την καλλιτεχνική σου αντίληψη.

Αν και οι εγχώριες κυκλοφορίες δεν παραβλέπονται, το «ταξίδια γύρω απ’ την σελήνη» θα παραμείνουν πάντα ένα αγαπημένο